Dag 3 in Nashville

De tweede volledige dag Nashville! We beginnen de dag met een ontbijt in het motel. Daarna vertrekken we naar de Grand Ole Opry voor een rondleiding achter de schermen. Erg leuk om te zien hoe alles er achter de schermen aan toe gaat, inclusief de kleedkamers en het uitzicht vanaf het podium.

Daarna hebben we een kop koffie gedronken in het naastgelegen winkelcentrum, waar we ook nog snel even wat hebben geshopt. Daarna snel door naar het Dukes of Hazard Museum. Alleen al gezien het onderwerp een fantastisch museum. Naast de echte auto's (inclusief de General Lee!), is er natuurlijk niet echt veel bijzonders om te verzamelen rond de Dukes of Hazards. Althans niets wat in een museum hoort. Gelukkig doen ze daar in de USA niet zo moeilijk over. Speelgoed van de Dukes of Hazard, schaalmodellen van de General Lee, de LP's van de muziekcarrière van Bo of Luke, het heeft in dit museum allemaal een museale status. Prachtig. Wat Jorrit betreft alvast een van de hoogtepunten. Jelle heeft de Dukes of Hazard helaas nog nooit op tv gezien.

Snel door naar het volgende museum, dat toevalligerwijs direct naast het Dukes of Hazard museum ligt: het Willie Nelson museum. Een heel aardig museum met diverse eigendommen van Willie en friends, waaronder zijn pooltafel. Na dit museum te hebben bekeken schuiven we weer een pand verder om een salade te nuttigen, uiteraard onder het genot van live muziek.

We hebben de hele middag nog voor ons. We besluiten naar de winkel van Third Man Records te gaan, te platenmaatschappij van Jack White III. Een ronduit fantastische winkel, waar we goed zijn geslaagd. Daarna is er nog voldoende tijd over om naar en volgende platenwinkel te gaan: Grimey's. Sinds ons vorige bezoek aan deze winkel (2010) is er een volledig pand bijgekomen. Daarnaast is er de gelegenheid om een kop koffie te drinken. Prima zaak!

We besluiten om naar The Bluebird Café te rijden. Zoals jullie hebben kunnen lezen was dit gisteren niet zo'n succes, dus we besluiten nu vroeg heen te gaan. Het blijkt echter al redelijk druk. Alles is op zijn Amerikaans geregeld. Enige structuur of logica is niet te bekennen. Het is open mic night, waardoor het aantal zitplekken nog beperkter is dan normaal, omdat de artiesten ook moeten zitten. Nadat een wachtrij is opgesteld, blijkt dat we ongeveer 36e in de rijd staan. Het café heeft zo'n 75 plekken, dus als er veel muzikanten komen hebben wij geen plaats meer. Hoe langer het duurt, hoe meer muzikanten er komen. Uiteindelijk hebben we na ongeveer twee uur wachten toch een plekje weten te bemachtigen. We hadden best een beetje geluk. Alleen de twee wachtenden na ons konden nog naar binnen, de rest (circa 60 van de 100 wachtenden) heeft pech.

Het was een beetje een gokje om naar de open mic night te gaan, je weet nooit wat er komt. Het niveau was echter verrassend goed. Daarnaast speelt iedereen maar een of twee nummers, zodat het ook niet heel erg is als een band tegen valt. Het aanbod was heel gevarieerd. Van meisjes in de leeftijd 14-18 tot een cowboy van 40+ en van amateurs tot professionals. Een van de gasten was een professionele tekstschrijver, die beweerde diverse nummers op de radio te hebben. De meest recent hit wordt gespeeld door de band Rascal Flatts, die meerdere nummer 1 hits (country billboard) op zijn naam heeft staan. Als verrassing had hij de heren van Rascal Flatts meegenomen om een drietal nummers te spelen. Erg leuk om te zien!

Omdat we bij the Bluebird Café al wat hadden gegeten, volstaat een snelle snack als resterende maaltijd, waarna we weer naar ons motel verstrekken. Morgen weer een dag, waarschijnlijk in Downtown Nashville.